16 Μαρτίου 2021: Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Εργασίας

“Είμαι γιατί είμαστε”

Αγαπητοί Συμπολίτες,

Η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Εργασίας εορτάζεται κάθε χρόνο την 3η Τρίτη του μηνός Μαρτίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κοινωνικών Λειτουργών (IFSW). Αποτελεί έναν εορτασμό που στοχεύει να αναδείξει τα επιτεύγματα της κοινωνικής εργασίας, να αυξήσει την προβολή των κοινωνικών υπηρεσιών για το μέλλον των κοινωνιών και να υπερασπιστεί την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το σύνθημα του φετινού παγκόσμιου εορτασμού στις 16 Μαρτίου 2021 είναι το Ubuntu («Είμαι γιατί είμαστε»), καλώντας σε ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της παγκόσμιας σύνδεσης. 

Στην ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη αυτή χρονιά, οι Κοινωνικοί Λειτουργοί του Δήμου μας που συνεχίζουν με αμείωτους ρυθμούς το έργο τους σε συνθήκες πανδημίας, μοιράζονται σε πέντε κείμενα το μήνυμα της προσφοράς και αλληλεγγύης. Ας τα διαβάσουμε, ας εμπνευστούμε και ας παραδειγματιστούμε από τη δράση τους. 

Εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής και όλων των δημοτών, τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,

Η Αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού,
Αθλητισμού & Κοινωνικής Πρόνοιας,
Μένη Βαμποράκη

Νοιώθοντας δέος μπροστά σε έναν άστεγο άνθρωπο…

‘Σε διάστημα 10 ετών ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε κατά 70%, με περισσότερους από 700.000 να αντιμετωπίζουν την έλλειψη στέγης κάθε βράδυ’.

«Ήταν Χριστούγεννα μέρες γιορτής και αγάπης για όλο τον κόσμο. Είχα γραφεί εθελόντρια σε μια δομή υποστήριξης αστέγων κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Στην βάρδια μου, με πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος φανερά καταβεβλημένος με εμφανή τα σημάδια της καθημερινής κακουχίας αλλά και της σκληρής ζωής του δρόμου. Πολύ ευγενικά μου ζήτησε παραπάνω μερίδες φαγητού. Του εξήγησα πως εφόσον είχαμε περίσσευμα στο τέλος θα μπορούσα να του δώσω, υποθέτοντας πως τις ζητούσε για τον ίδιο. Ενώ οι μέρες περνούσαν και ο κος Μ. συνέχιζε να ζητά παραπάνω φαγητό, κάποια στιγμή σταμάτησε να έρχεται στην δομή. Ανησύχησα και από ενδιαφέρον ρώτησα κάποιον άλλον εθελοντή για το που βρισκόταν ή μήπως του είχε συμβεί κάτι. Ο συνάδελφος με ενημέρωσε πως είχε αρρωστήσει και πως Νοσηλευόταν σε κάποιο Νοσοκομείο στην Αθήνα. Μετά από έρευνα έμαθα που είχε μεταφερθεί και αποφάσισα να πάω να τον αναζητήσω. Η ευγένεια και η καλοσύνη που ανέβλυζαν τα μάτια του με είχαν στοιχειώσει, ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω. Εκεί, έξω από τον θάλαμο που νοσηλευόταν βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Ήταν γεμάτο παιδιά. Παιδιά του ‘δρόμου’ που συναντάς στα φανάρια, σε στενά και εγκαταλειμμένα σοκάκια να επαιτούν για λίγα λεπτά… μικρότερα και μεγαλύτερα είχαν έρθει να δουν εκείνον.. Ο κος Μ. ήταν εκείνος ο άνθρωπος που πάντα τους πήγαινε φαγητό και φρόντιζε για εκείνα, να μην τους συμβεί κάτι τις δύσκολες μέρες στον δρόμο… Ο κος Μ. ήταν ένας ακόμη αόρατος άνθρωπος, που ζούσε ανάμεσά μας. Ο κος Μ. ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος με ψυχή.. Δεν τον ξέχασα ποτέ.. και ας πέρασαν 22 ολόκληρα χρόνια…

Σταύρου Βασιλική, Κοινωνική Λειτουργός
Προϊσταμένη Κοινωνικής Υπηρεσίας Δήμου Μαρκοπούλου

Το ΚΑΠΗ στο καιρό της καραντίνας μέσα από τα μάτια μιας Κοινωνικής Λειτουργού

8 Μαρτίου 2020 κλείνουν τα ΚΑΠΗ όλης της χώρας, και όχι μόνο! Ένας άγνωστος ιός χτυπάει το πλανήτη. ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ! Μια λέξη που αντηχεί απ’ άκρη σ ’άκρη σ ’όλη την χώρα. Όλοι τρομοκρατημένοι- φοβισμένοι για το άγνωστο. Εικόνες πρωτόγνωρες. Έκλεισαν οι χώροι των ηλικιωμένων… Ευπαθείς ομάδες βλέπεις!

Εκεί που πήγαιναν να πιουν το καφεδάκι τους, να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις, να παίξουν το τάβλι τους, να κάνουν τις δραστηριότητες, να γεμίσουν κάποιοι την μοναξιά τους. Ο καθημερινός προορισμός τους!

Και εσύ εκεί… Πρέπει κάθε πρωί να ανοίξεις ένα κτίριο βουβό, με άδειες καρέκλες, χωρίς την μυρωδιά του πρωινού καφέ, τον ήχο από τα πούλια του τάβλι-ατμόσφαιρα παγερή που σε κάνει να νοσταλγείς το ΚΑΠΗ, τις όμορφες και ζωντανές μέρες που έσφυζε από ζωή και φωνές, πολλές φωνές.

Τώρα όμως σε χρειάζονται περισσότερο από ποτέ! Να μιλήσεις μαζί τους, να τους καθησυχάσεις, να τους κρατήσεις παρέα, να τους παρηγορήσεις… γιατί κάποιοι όλο αυτό το διάστημα έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, να τους προσφέρεις ψυχολογική στήριξη, να τους πας τα ψώνια και τα φάρμακά τους.

Τι να έλεγες στον κ. Γιάννη που από την ημέρα που έκλεισε το ΚΑΠΗ έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του! Ήταν η μοναδική έξοδος της ημέρας του. Η παρηγοριά του, καθημερινά στο δικό του τραπεζάκι εκεί στη γωνιά του, να λύνει σταυρόλεξο, να ρίχνει πασιέντζα να περάσει η ώρα και να πάει σπίτι του. 

Πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας… Απογοητευμένος και στενοχωρημένος που δεν είχε  ανοίξει το ΚΑΠΗ του.  Τι να πεις στον κ. Νίκο που έρχεται έξω από το ΚΑΠΗ μόνο και μόνο να μου φέρει λίγα λουλουδάκια από τον κήπο του και να με δει. Και τόσοι άλλοι!

Θα πεθάνουμε από μελαγχολία μου λένε όχι από κορωνοϊό! Αυτό που μπορώ να τους πω είναι Υπομονή και με μια ευχή σύντομα να ανταμώσουμε πάλι όλοι υγιείς στο ΚΑΠΗ μας.

Μακρή Αθανασία, Κοινωνική Λειτουργός
ΚΑΠΗ Πόρτο Ράφτη

Στηρίζοντας ένα παιδί στο πένθος

Αν θα μπορούσα να θυμηθώ κάτι, αυτή θα ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε Κλειστό Κέντρο Παιδικής μέριμνας. Το συγκεκριμένο πλαίσιο, φιλοξενούσε κορίτσια από έξι έως και δεκαοκτώ ετών, παρέχοντας τους στέγη και προστασία, καθώς οι γονείς τους είχαν κριθεί ακατάλληλοι να τα μεγαλώσουν με την αγάπη και τη φροντίδα που κάθε παιδί αξίζει να έχει. Ένα απόγευμα. μπαίνοντας στο Κλειστό Κέντρο Παιδικής μέριμνας, είδα ένα κοριτσάκι, περίπου δέκα ετών, το οποίο καθόταν στον καναπέ του σαλονιού αμίλητο, ανέκφραστο, κοιτώντας το κενό. Ακόμη δεν ξέρω πως πήρα την απόφαση να πλησιάσω. Ευγενικά αλλά σταθερά πλησίασα και γονάτισα μπροστά της. «Αν θες να κλάψεις κορίτσι μου να κλάψεις, της είπα το κλάμα είναι φυσιολογικό όταν είμαστε θλιμμένοι και μας βοηθάει». Τότε η Ε. μίλησε για πρώτη φορά και μου είπε «Αύριο πρέπει να πάω στην κηδεία του μπαμπά μου». «Εσύ νιώθεις έτοιμη να πας;» της απάντησα, ενώ της εξηγούσα ποια θα είναι η διαδικασία «Ναι θα ήθελα να τον χαιρετήσω» κατέληξε. Η επόμενη ανάμνηση μου είναι η Ε. να κλαίει, ξαλαφρώνοντας την καρδιά της, στην μεγάλη αγκαλιά που σχηματίσαμε με τα υπόλοιπα κορίτσια. Κι εγώ θα θυμάμαι για πάντα την Ε. Γιατί χάρη στην εμπειρία μου μαζί της, έμαθα πόση αγάπη μπορεί να σου δώσει ένα παιδί που βοήθησες σε μια δύσκολη στιγμή. Γιατί αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με δυο λέξεις την Κοινωνική Εργασία αυτές θα ήταν αγάπη, νoιάξιμο  και φροντίδα!

Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, Κοινωνική Λειτουργός
Κοινωνικό Φαρμακείο Δήμου Μαρκοπούλου

Όλα μια αγκαλιά γίνονται…

Ένα παιδί ηλικίας 9 ετών υπολογίζεται πως έχει λάβει χιλιάδες αγκαλιές από τους γονείς του. Οι αγκαλιές στα παιδιά από τους γονείς, και τους άλλους, παραμένουν σαν αγαπημένες χαρούμενες ιστορίες και δεν ξεχνιούνται, αλλά επαναλαμβάνονται. Φαντάζεστε πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί 9 ετών που δεν γνωρίζει καν την έννοια της λέξης αγκαλιά;

«…Ακούω φωνές έξω από το γραφείο, o Σ. ένα νεοφερμένο αγόρι 9 ετών στην Δομή, λογόφερε με τον Ρ., έναν 14χρονο. Άνοιξε η μύτη του Σ., τους χώρισα και ο Σ. μπήκε στο γραφείο μου. Πλησίασα με ένα βαμβάκι την πληγή του και το βλέμμα του από θυμωμένο έγινε απορημένο… Η απορία όμως πλησίαζε στην άγνοια, άγνοια συναισθηματική …γιατί καθώς του περιποιόμουν την πληγή, τον είχα κλείσει στην αγκαλιά μου προσπαθώντας να τον ηρεμίσω και να συζητήσουμε τι είχε συμβεί… με ρώτησε: «Κυρία Κατερίνα τι είναι αυτό;» «Ποιο εννοείς Σ μου; Η αγκαλιά;» «Ναι κυρία, αυτό… δεν το έχω ξαναπάθει..» και το πρόσωπο του κυριεύτηκε από την άγνοια για ένα βίωμα, που για όλα τα παιδιά, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο… Κι όμως όχι, γιατί στο σπίτι του Σ. η αγκαλιά, ήταν άγνωστη… Ο Σ. μου έμαθε πως οφείλω να παλεύω για αυτά που κάθε παιδί αξίζει να έχει και η κοινωνία με τους λειτουργούς της οφείλει να είναι δίπλα, όχι μόνο σε αυτά τα παιδιά, αλλά σε όλους που κάποτε ήταν στη θέση του Σ. και σήμερα είναι ο ενήλικας που φωνάζει στην ουρά της τράπεζας, που τσακώνεται με τον διπλανό του.. αλλά βαθιά μέσα του είναι ακόμα ένα παιδί χωρίς αγκαλιά…

Κουράση Κατερίνα, Κοινωνική Λειτουργός
Κοινωνικό Παντοπωλείο Δήμου Μαρκοπούλου

Εθελοντισμός σε νοσοκομείο ψυχικής υγείας

“Αυτό που κρατάω είναι ένα περιστατικό στο Νοσοκομείο Ψυχικής Υγείας, που έκανα εθελοντισμό. Επικοινωνούσαμε  με την οικογένεια των ανθρώπων που νοσηλεύονταν, αλλά και με τους ίδιους τους ασθενείς, στα πλαίσια της δουλειάς  μας ως κοινωνικοί λειτουργοί. Μετά από πολλές συναντήσεις με την οικογένεια ενός ασθενή, έφτασε η μέρα που θα έπαιρνε εξιτήριο. Τότε, η αδερφή του ανέβηκε και μας έφερε μια ζωγραφιά από τον ίδιο, η οποία παρά το γεγονός ότι είχε ζωγραφιστεί με στυλό, ήταν πανέμορφη και φαινόταν ότι είχε δημιουργηθεί από άνθρωπο που είχε έμφυτο ταλέντο στην ζωγραφική. «Είναι για εσάς, για να τη βάλετε στο γραφείο σας» μας είπε. «Σας ευχαριστούμε πολύ για τη βοήθεια που μας προσφέρατε». Αυτό που κρατάω από την κίνηση αυτή , είναι αυτός ο μικρός πίνακας , ο οποίος έμεινε στο γραφείο μας να μας θυμίζει πόσο ευγνώμονες και χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι, έστω και για τη μικρή βοήθεια- στήριξη που θα τους προσφέρεις. Η ζωγραφιά παραμένει ακόμα εκεί, να θυμίζει πόσο σημαντικό είναι το έργο, εμάς, των κοινωνικών λειτουργών. 

Μπορεί να υπάρχει φόβος και προκατάληψη απέναντι στους ασθενείς με κάποια ψυχική νόσο, αλλά μέσα από τον εθελοντισμό διαπίστωσα, ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν διαφέρουν σε τίποτα, έχουν τις ίδιες ανάγκες, επιθυμίες και ταλέντα με όλους εμάς και αποζητούν την αγάπη, το ενδιαφέρον και τη φροντίδα που όλοι οι άνθρωποι αξίζει να έχουν.

Βλάχου Κατερίνα, Κοινωνική Λειτουργός
Κοινωνική Υπηρεσία Δήμου Μαρκοπούλου